Πέρασαν πρώτα από τις ενυδρίδες, που βουτούσαν ήδη για πρωινό, και μετά από τα νυσταγμένα κόκκινα πάντα που κουλουριάστηκαν σαν τριχωτά κόμματα στις κορυφές των δέντρων. Η Λίλι κρατούσε σημειώσεις στο μικρό της σημειωματάριο, ψιθυρίζοντας καθώς περπατούσε. Όταν έφτασαν στο κλουβί με τις αλεπούδες, έκοψε ταχύτητα. Μια από τις νεότερες αλεπούδες έτρεξε μπροστά, με την ουρά της να κουνιέται σαν μετρονόμος. Η Λίλι έσκυψε κοντά στον φράχτη, ψιθυρίζοντας ένα απαλό γεια.
Ο Κέιλεμπ χαμογέλασε. “Μιλάς σε όλες τους σαν να καταλαβαίνουν”, είπε, οδηγώντας τη Λίλι. “Καταλαβαίνουν”, είπε εκείνη με αυτοπεποίθηση. “Απλώς δεν ανταποκρίνονται πάντα” Δίπλα στις αλεπούδες ήταν το έκθεμα που η Λίλι πάντα φύλαγε για το τέλος: οι τίγρεις. Πριν ακόμα φτάσουν σε αυτό, ο αέρας φάνηκε να αλλάζει. Το μονοπάτι άνοιξε, οι κουβέντες των κοντινών οικογενειών έσβησαν και η αμυδρή γήινη μυρωδιά από άχυρο και μοσχοβολιά γέμισε τον αέρα.