Ήρθε ξανά, πιο δυνατά αυτή τη φορά, το είδος του εντερικού, αρχέγονου ήχου που έφτανε μέχρι το στήθος. Η Λίλι πάγωσε στη μέση, με τα μεγάλα της μάτια να στρέφονται προς το παράθυρο. “Μπαμπά…” ψιθύρισε. Ο Κέιλεμπ γύρισε ακριβώς τη στιγμή που ξέσπασε ο δεύτερος βρυχηθμός- απότομος, οργισμένος, που αντηχούσε σε όλο το χώρο του ιερού. Λίγοι άνθρωποι αγκομαχούσαν. Ένα παιδί άρχισε να κλαίει.
Κάπου έξω, τα πουλιά σηκώθηκαν σε ένα τρομαγμένο κύμα και σκορπίστηκαν στα δέντρα. Ο μπαρίστας βγήκε πίσω από τον πάγκο. “Αυτό είναι… από το έκθεμα με τις τίγρεις, έτσι δεν είναι;” Ο Κέιλεμπ κινούνταν ήδη προς την πόρτα. Μέσα από το παράθυρο, είδε μια φιγούρα να τρέχει κατά μήκος του μονοπατιού με το χαλίκι. Ήταν ο Ίθαν, με τον ασύρματο πιεσμένο στο στόμα του, με τα μάτια καρφωμένα στην κατεύθυνση του ήχου.