Το πλήθος είχε συγκεντρωθεί πριν κανένας καταλάβει τι έβλεπε. Μια λάμψη κίνησης. Ένα γάβγισμα. Στη συνέχεια, η αλάνθαστη μορφή ενός μικρού πλάσματος, παγιδευμένου πλέον πίσω από γυαλί και ατσάλι, μέσα σε έναν κόσμο που δεν ήταν προορισμένος γι’ αυτό. Ο αέρας γέμισε με αναστεναγμούς. Κάπου, ένα παιδί άρχισε να κλαίει.
Συναγερμοί έσκουζαν πάνω από το κεφάλι. Οι φρουροί φώναζαν στους ασυρμάτους. Μέσα στο κλουβί, το αρπακτικό ανακινήθηκε – οι μύες του κυμάτιζαν κάτω από το ριγέ τρίχωμα, το κεφάλι του ανασηκώθηκε ξαφνικά. Μια στιγμή πέρασε. Μετά δύο. Ο μικρός εισβολέας έκανε ένα μόνο, αβέβαιο βήμα. Η τίγρη γύρισε. Και ο αέρας άλλαξε.
Κανείς δεν κουνήθηκε. Ούτε το ραβδί. Ούτε το πλήθος. Ούτε καν το ίδιο το ζώο, που πάγωσε στη μέση του βηματισμού του. Υπήρχε ένταση σε κάθε αναπνοή. Κάπου πίσω από το τζάμι, το κουτάβι έγερνε το κεφάλι του, πολύ μικρό για να αναγνωρίσει τον κίνδυνο. Και τότε η τίγρη άρχισε να περπατάει.