Αλλά εκείνο το βράδυ, κάτι άλλο ρίζωσε μέσα του – κάτι πεισματάρικο. Μια ανάμνηση του γέλιου του Τζέιμι στην πίσω αυλή. Μια αναλαμπή χρυσής γούνας στη ζωγραφιά ενός αγοριού από πολύ παλιά. Και εκείνη η ήσυχη φράση: Μπορούμε να πάρουμε ένα σκύλο
Την επόμενη μέρα, ο Τζέιμι κατέβηκε κάτω και βρήκε τον πατέρα του σκυμμένο στον καναπέ να παλεύει με ένα χαρτόκουτο. Το κουτί γαύγιζε. Ο Τζέιμι ανοιγόκλεισε τα μάτια. “Τι…;” Το πτερύγιο άνοιξε και ένα μικρό, χρυσό κουτάβι έπεσε έξω σαν έκπληξη με ελατήριο.