Τις μέρες που ακολούθησαν, ο Τζέιμι και ο Νιμπλς έγιναν εντελώς αχώριστοι. Κάθε πρωί, ο Τζέιμι ξυπνούσε και έβρισκε τον Νιμπλς να περιμένει ήδη στα πόδια του κρεβατιού του, με την ουρά του να χτυπάει στα σεντόνια. Έπαιζαν, κοιμόντουσαν και μάθαιναν ο ένας τις συνήθειες του άλλου με ένα είδος σιωπηλής αφοσίωσης που μόνο τα παιδιά και τα ζώα φαίνεται να καταλαβαίνουν.
Ένα απόγευμα, ο Τζέιμι καθόταν σταυροπόδι στο πάτωμα του σαλονιού με τον Νιμπλς να κοιμάται στην αγκαλιά του. Κοίταξε τον μπαμπά του, ο οποίος τακτοποιούσε λογαριασμούς στο τραπέζι, και ρώτησε: “Λες να τον πάω στον ζωολογικό κήπο;”