Πέρασαν μπροστά από παπαγάλους, μπιρμπατζήδες και μια νυσταγμένη μαύρη αρκούδα. Στη συνέχεια, την ώρα που ο Τζέιμι είχε αρχίσει να πεινάει, έφτασαν στο έκθεμα με τις τίγρεις. Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Μια γυναίκα με χακί στολή μιλούσε σε ένα μικρόφωνο. “Αυτή είναι η Μίρα”, είπε. “Είναι μαζί μας οκτώ χρόνια”
Η Μίρα ήταν όμορφη, ακόμα και πίσω από το χοντρό γυαλί. Το πορτοκαλί παλτό της έλαμπε στον ήλιο, τα μάτια της ήταν βαθιές λίμνες ήρεμης δύναμης. Αλλά υπήρχε κάτι διαφορετικό πάνω της. Δεν βημάτιζε. Δεν βρυχάται. Απλά… ήταν ξαπλωμένη εκεί. Σαν να περίμενε κάτι.