Ο Τζέιμι μιλούσε συνέχεια. Σε οποιονδήποτε. Για τα πάντα. Ήταν το είδος του παιδιού που αφηγούνταν δυνατά τις κατασκευές του με Lego, που ρωτούσε τον ταμία αν του αρέσουν τα σκυλιά, που σήκωνε το χέρι του πριν καν τελειώσει την ερώτηση του δασκάλου. Η μητέρα του το αποκαλούσε “λειτουργία ραδιοφώνου” – πάντα να εκπέμπει.
Αλλά αυτό ήταν πριν. Πριν το ατύχημα στην εθνική οδό 9. Πριν από το δρόμο που γλιστρούσε από τη βροχή, τα ξαφνικά φώτα των φρένων και το αυτοκίνητο που στριφογύριζε σαν να είχε ξεχάσει προς τα πού ήταν μπροστά. Ο Τζέιμι δεν θυμόταν τη σύγκρουση. Μόνο το χάος. Το γυαλί. Τα ουρλιαχτά. Και μετά τη σιωπή.