Η Τζέιμι έτρεχε ήδη πριν πάρει απάντηση. Τα πόδια του πονούσαν, αλλά το μυαλό του έτρεχε πιο γρήγορα. Παρέκαμψε τα καροτσάκια, πήδηξε πάνω από μια λακκούβα και ακολούθησε την αυξανόμενη παλίρροια από αναστεναγμούς και φωνές. Το στήθος του έσφιγγε με κάθε βήμα. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Και κατά κάποιο τρόπο, ήξερε ότι ήταν ο Νιμπλς.
Ένα πλήθος είχε συγκεντρωθεί δίπλα στο κλουβί με τις τίγρεις. Τα τηλέφωνα ήταν ανοιχτά. Κάποιοι κατέγραφαν. Άλλοι φώναζαν για το προσωπικό. “Υπάρχει ένας σκύλος εκεί μέσα!” φώναξε κάποιος. Ο Τζέιμι έσπρωξε το δρόμο του ανάμεσα σε σώματα, πέρασε με τον αγκώνα έναν άντρα με κάμερα και πάγωσε όταν έφτασε στο τζάμι. Ήταν ο Νιμπλς.