Η τίγρη γύρισε γρήγορα, με τα αυτιά της να τεντώνονται, το σώμα της χαμηλά. Για ένα δευτερόλεπτο που σταμάτησε η καρδιά της, φάνηκε ότι μπορεί να την κυνηγήσει. Μια δεύτερη σειρήνα άρχισε να ουρλιάζει. Η Μίρα γύρισε, με τα σαγόνια της ανοιχτά από απογοήτευση. Τα νύχια της τεντώθηκαν στο χώμα, το στήθος της ανασηκώθηκε με κάθε αναπνοή. Οι επισκέπτες άρχισαν να απομακρύνονται, κάποιοι έσκυψαν πίσω από τα εμπόδια.
“Μπαίνει σε κατάσταση φυγής”, φώναξε ένας φύλακας. “Σβήστε τη σειρήνα, τώρα!” Αλλά συνέχισε να ουρλιάζει. Η Νιμπλς ήταν τώρα κρυμμένη πίσω από έναν ψεύτικο σχηματισμό βράχου, κρυφοκοιτάζοντας πίσω από την άκρη. Δεν γαύγισε αυτή τη φορά – περίμενε. Παρακολουθούσε. Το μικροσκοπικό του σώμα έτρεμε από αβεβαιότητα. Δεν ήξερε τι είχε κάνει λάθος.