Αργά εκείνο το απόγευμα, ένας κτηνίατρος ονόματι Ράβι μπήκε σε έναν κοντινό θάλαμο παρατήρησης. Τοποθέτησε ένα στηθοσκόπιο στο τζάμι, απλά για να ακούσει. Η Meera γουργούρισε. Ένας μακρύς, κυλιόμενος ήχος που δονούσε τους τοίχους. “Είναι ευτυχισμένη”, ψιθύρισε. “Αυτό δεν είναι μόνο επιβίωση. Αυτό είναι χαρά”
Ο Τζέιμι την επισκέφτηκε ξανά την επόμενη μέρα, και μετά την επόμενη. Ο Νιμπλς έτρεχε πάντα προς το τζάμι, πίεζε τα πατουσάκια του πάνω του και γαύγιζε δύο φορές. Η Μίρα ακολουθούσε από κοντά, παρακολουθώντας τον Τζέιμι με ήρεμα, σταθερά μάτια. Όχι απειλητικά. Όχι εδαφική. Σχεδόν σαν να καταλάβαινε ότι αυτό το αγόρι είχε σημασία.