Η καρδιά της Αμέλια χτυπούσε δυνατά καθώς επέστρεφε στο τραπέζι, ελπίζοντας απεγνωσμένα ότι η έκκλησή της για βοήθεια εισακούστηκε. Για κάτι που έμοιαζε με αιωνιότητα, τίποτα δεν συνέβη, και ο σερβιτόρος δεν ήταν πουθενά στον ορίζοντα. Ο φόβος την έπιασε – μήπως η κραυγή της για βοήθεια αγνοήθηκε
Καθώς η Αμέλια κάθισε ξανά στη θέση της, τα μάτια του Τζόναθαν στένεψαν ελαφρά. Πρόσεξε το βλέμμα της να περιφέρεται γύρω από το μπαρ και η συμπεριφορά του άλλαξε, με την καχυποψία να σέρνεται μέσα του. Διαισθανόμενος την ανησυχία της, έσκυψε μπροστά. “Αφήστε με να σας πάω σπίτι”, επέμεινε, με τη φωνή του σταθερή, σχεδόν απαιτητική.