Ξεκίνησε με έναν ήχο – σφυροκόπημα, μακρινή μουσική, φορτηγά στον χαλικόδρομο πέρα από τον λόφο. Κατασκευές. Ο Ρόμπερτ το άκουγε για εβδομάδες πριν δει το τελικό προϊόν. Ένα πολυτελές θέρετρο, κρυμμένο ακριβώς πίσω από την κορυφογραμμή. Γυαλιστερό, γωνιώδες, μοντέρνο. Εκτός τόπου και χρόνου. Αλλά κοντά. Πολύ κοντά.
Στην αρχή, δεν τον πείραξε. “Μπορεί να αυξήσει την αξία των ακινήτων”, μουρμούρισε στον εαυτό του. Και ίσως να το έκανε. Ένα μπουτίκ θέρετρο σήμαινε προσοχή, συντήρηση, τοπικές επιχειρήσεις. Σκέφτηκε ακόμη και ότι οι επισκέπτες θα αγόραζαν κρασί. Είπε στον εαυτό του ότι ήταν πρόοδος. Μετά ήρθαν τα ίχνη.