Και το χειρότερο, δεν αφορούσε πια μόνο τα φυτά. Αυτά τα αμπέλια ήταν η αγαπημένη σειρά της Μαριάν. Ο Ρόμπερτ γονάτισε και εξέτασε το θρυμματισμένο χώμα. Ο πάσσαλος είχε σπάσει καθαρά στη μέση, και μια κληματίδα αμπέλου έπεφτε τώρα στο πλάι σαν σπασμένος καρπός.
Άφησε μια μεγάλη ανάσα από τη μύτη του, σκουπίζοντας τη σκόνη από το τζιν του. Υπήρχε κάτι βαθιά προσωπικό σε αυτό. Όχι απλώς ζημιά – ένιωθε σαν παραβίαση. Δοκίμασε πρώτα την ευγενική οδό. Τύπωσε μια μικρή πινακίδα: “Ιδιωτική ιδιοκτησία – παρακαλούμε μείνετε στο μονοπάτι”