Η βροχή σφυροκοπούσε τον αυτοκινητόδρομο σαν να ήθελε να τον διαπεράσει. Ο Νταν πάλεψε με το τιμόνι καθώς το φορτηγό έκανε φαλτσαρίσματα, με το ρυμουλκούμενο να τραντάζεται πίσω του σαν να είχε δικό του μυαλό. Ένα σκληρό τράνταγμα, ένα μεταλλικό κρακ, και κάτι μέσα του λύθηκε. Κιβώτια έσπασαν στο πίσω μέρος και έπεσαν έξω.
Ο ήχος από το θρυμματισμένο ξύλο και το θρυμματισμένο μέταλλο, αν και απαίσιος, πνίγηκε από τη νεροποντή. Έβρισε, έπεσε στον ώμο και ανοιγόκλεισε τα μάτια του μέσα από τους υαλοκαθαριστήρες στο ίχνος των συντριμμιών πίσω του. Η βροχή καθιστούσε αδύνατο να δει τι είχε πέσει, αλλά ένα πράγμα ήταν ξεκάθαρο – κάτι μεγάλο είχε ξεφύγει.
Ξαφνικά εμφανίστηκαν πίσω του προβολείς. Δύο λευκές σφαίρες διέσχισαν την καταιγίδα, πλησιάζοντας γρήγορα. Τσιμπήθηκε, περιμένοντας να αναβοσβήσουν κόκκινα και μπλε, αλλά δεν υπήρχαν. Το όχημα επιβράδυνε καθώς πλησίαζε. Για λίγο, είδε τον οδηγό να τον κοιτάζει ψυχρά. Το στομάχι του γύρισε δυσάρεστα. Αυτό σίγουρα δεν ήταν περιπολικό της εθνικής οδού!