Έσκυψε δίπλα στο θρυμματισμένο κιβώτιο, με τη βροχή να διαπερνά το μπουφάν του. Η ακτίνα από τον φακό του έκοψε το ξύλο που είχε θρυμματιστεί και κάτι σκούρο στο εσωτερικό του – βελούδο, όχι χαρτί συσκευασίας. Το μέτωπό του σμίλεψε. Τα έπιπλα δεν ήταν επενδυμένα με βελούδο. Σκούπισε τα βρεγμένα συντρίμμια, με τους χτύπους της καρδιάς του να χτυπούν πιο δυνατά κάθε δευτερόλεπτο.
Μια γωνία είχε ανοίξει πιο πλατιά από τις υπόλοιπες. Στο εσωτερικό, το φως έπιασε κάτι πολύ ζωντανό για βερνίκι – θραύσματα μπλε, πράσινου και κόκκινου που έλαμπαν κάτω από την ακτίνα. Έσκυψε πιο κοντά, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μέσα από τη βροχή. “Τι στο όνομα του Θεού…” ψιθύρισε, μισοφοβούμενος να πιστέψει αυτό που έβλεπε.