Έφτασε μέσα και σήκωσε ένα μικρό σακουλάκι, σφραγισμένο με σπάγκο. Ήταν βαρύτερο απ’ ό,τι θα έπρεπε να είναι. Το ύφασμα φούσκωνε στο κράτημά του. Το χαλάρωσε προσεκτικά, το περιεχόμενο μετατοπίστηκε με έναν απαλό, κροταλίζοντα ήχο που έκανε το στομάχι του να σφίξει.
Όταν χτύπησε το φως, ο κόσμος άλλαξε. Δεκάδες πέτρες -σαπφείρι, ρουμπίνι και σμαράγδι- εξαπλώθηκαν χρωματικά, σκορπίζοντας αντανακλάσεις στα βρεγμένα χέρια του. Για μια στιγμή, ξέχασε τη βροχή, το κρύο και το σκοτάδι. Το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν: Αυτό δεν είναι έπιπλο.