Ο διευθυντής τον κοίταξε με συμπάθεια, μετρώντας τα μετρητά από την ταμειακή μηχανή. Το στομάχι του Ντέρικ στράβωσε, καθώς το τελικό στοίβαγμα ανερχόταν μόνο στο μισό από αυτό που χρειαζόταν. Η απελπισία πίεζε το στήθος του σαν βάρος. Είχε δώσει τα πάντα, αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετά για να σώσει τον Ράστι.
Αγκαλιάζοντας το πενιχρό ποσό, ο Ντέρικ ένιωσε δάκρυα στα μάτια του. Μουρμούρισε ένα βραχνό ευχαριστώ, με τους ώμους του να λυγίζουν από την ήττα. Καθώς γύριζε να φύγει από το κατάστημα, προετοιμάστηκε για την επικείμενη οριστικοποίηση της προγραμματισμένης ευθανασίας του Ράστι. Ολόκληρο το σώμα του φώναζε για ξεκούραση, όμως η παράδοση φαινόταν αναπόφευκτη.