Παγιδευμένος ανάμεσα στη χαρά και τη θλίψη, ο Ντέρικ έβγαλε ένα τρεμάμενο γέλιο. “Διέγραψα τα μισά από αυτά τα μηνύματα”, παραδέχτηκε, με τα μάτια του να τσούζουν από τα δάκρυα. “Δεν είχα ιδέα ότι οι άνθρωποι έκαναν δωρεές” Η γυναίκα του έσφιξε απαλά τον ώμο. “Λοιπόν, το έκαναν. Και εξακολουθούν να το κάνουν. Ο σκύλος σας έχει μια πραγματική ευκαιρία”
Συγκλονισμένος, ο Ντέρικ πίεσε ένα τρεμάμενο χέρι στο στόμα του. Η ανακούφιση τον διαπέρασε σαν παλιρροϊκό κύμα, που παραλίγο να τον ανατρέψει. Έπιασε το τηλέφωνο της γυναίκας σαν να ήταν σανίδα σωτηρίας. “Σας ευχαριστώ”, είπε ασφυκτικά, με κάθε συλλαβή του να ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη. “Αυτό αλλάζει τα πάντα – ο Ράστι μπορεί επιτέλους να ζήσει”