Τα μάτια του πάλεψαν να κλείσουν, αλλά ο φόβος τον κράτησε ξύπνιο. Ο Ράστι ήταν τα πάντα – η μόνη του άγκυρα. Χωρίς αυτή την πιστή, ευγενική παρουσία, ο Ντέρικ ένιωθε ότι θα παρασυρόταν στο κενό. Περπατούσε στον στενό χώρο αναμονής, τσιμπώντας το χέρι του κάθε φορά που τα μάτια του βάραιναν, αποφασισμένος να μην απογοητεύσει ξανά τον Ράστι.
Σε μια κρίση απελπισίας, έβγαλε το τηλέφωνό του, ψάχνοντας για καθησυχαστικές ιστορίες για σκύλους σε κρίσιμη κατάσταση. Τα περισσότερα αποτελέσματα απλώς ενέτειναν την αγωνία του. Οι στατιστικές για τα ποσοστά επιβίωσης τον κοιτούσαν κατάματα. Εισέπνευσε απότομα και το τηλέφωνο γλίστρησε από την τρεμάμενη λαβή του. Δεν μπορούσε να αντέξει άλλα άσχημα νέα.