Οι ώρες περνούσαν σαν βαριά σύννεφα, και κάθε μία παρέσυρε τις ελπίδες του Ντέρικ σε επισφαλή σημεία. Παραλίγο να αποκοιμηθεί, ξυπνώντας κάθε φορά που το πηγούνι του έπεφτε. Η τελική προσέγγιση των βημάτων στο διάδρομο ήταν εξωπραγματική, σαν να ήταν παγιδευμένος σε έναν εφιάλτη σε αργή κίνηση. Τότε εμφανίστηκε ο κτηνίατρος.
Ο Ντέρικ σηκώθηκε πολύ γρήγορα, με το κεφάλι του να γυρίζει από την κούραση. Ο κτηνίατρος χαμογελούσε αχνά, με γραμμές ανακούφισης χαραγμένες στα χαρακτηριστικά του. “Τα καταφέραμε”, μουρμούρισε με σιγανή φωνή. Το στήθος του Ντέρικ σφίχτηκε, χωρίς να είναι σίγουρος αν άκουσε σωστά. Ο κτηνίατρος διευκρίνισε: Ο Ράστι είχε επιβιώσει από την επέμβαση, προσκολλημένος στη ζωή παρά τις πιθανότητες.