Τα δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια του Ντέρικ. Πίεσε ένα τρεμάμενο χέρι στο στόμα του, με τα ωμά συναισθήματα να πάλλονται στο λαιμό του. Ο κτηνίατρος τον σταθεροποίησε απαλά, εξηγώντας του ότι ο Ράστι θα χρειαζόταν παρατεταμένη φροντίδα, αλλά ο χειρότερος κίνδυνος είχε περάσει. Οι δωρεές κάλυπταν τα πάντα, εξασφαλίζοντας ότι ο Ράστι θα μπορούσε να θεραπευτεί χωρίς περαιτέρω οικονομικά εμπόδια.
Ο Ντέρικ σκούπισε τα μάτια του, ρωτώντας ήσυχα τη νοσοκόμα στο κρεβάτι του Ράστυ: “Ποιος ξεκίνησε το φιλανθρωπικό πόστο;” Έριξε μια ματιά στις οθόνες, ευγνώμων για κάθε σταθερό μπιπ. Η νοσοκόμα αντάλλαξε ένα απαλό χαμόγελο με τη συνάδελφό της, γνέφοντας προς το πίσω γραφείο. “Η κτηνίατρος που πρωτοέφερε τον Ράστι”, είπε.