Η περιέργεια άνθισε, ο Ντέρικ πλησίασε τη μικρή αίθουσα διαλείμματος, όπου ένας τεχνικός με κουρασμένα μάτια στεκόταν δίπλα σε μια καφετιέρα. Αισθανόμενη την παρουσία του, κοίταξε ψηλά, με τα μάγουλα να παίρνουν χρώμα. “Εσύ πρέπει να είσαι ο Ντέρικ”, είπε ευγενικά, αφήνοντας το φλιτζάνι της. “Εγώ είμαι η Κιμ. Λυπάμαι πολύ που έστειλα μήνυμα χωρίς να ρωτήσω -αλλά έπρεπε να βοηθήσω”
Ανακούφιση και ευγνωμοσύνη πλημμύρισαν τον Ντέρικ. “Όχι, μη ζητάς συγγνώμη”, ψιθύρισε, με τη φωνή του να τρέμει. “Του έσωσες τη ζωή. Δεν ήξερα καν ότι οι άνθρωποι μπορούν να είναι τόσο γενναιόδωροι” Η Κιμ ανασήκωσε τους ώμους, με τα μάτια της να θολώνουν. “Απλώς είδα πόσο αφοσιωμένη ήσουν στον Ράστι και δεν μπορούσα να τον βλέπω να υποφέρει χωρίς να προσπαθήσω κάτι”