Με τον Ράστι να έχει επιτέλους την άδεια να επιστρέψει στο σπίτι του, ο Ντέρικ βοήθησε να φορτώσει τον σκύλο του σε ένα δανεικό κλουβί. Όλο το προσωπικό της κλινικής πρόσφερε υποστηρικτικές επευφημίες και χαμόγελα. Η ουρά του Ράστι κουνιόταν αδύναμα, αλλά μια αναλαμπή του παλιού του πνεύματος έλαμπε. Έξω, το φρέσκο πρωινό φως έμοιαζε με ευλογία.
Αφού τακτοποίησε τον Ράστι σε μια άνετη κουβέρτα στο ταπεινό διαμέρισμά τους, ο Ντέρικ κοίταξε τη στοίβα με την αλληλογραφία και τους λογαριασμούς που είχαν απομείνει. Εισέπνευσε, αναγνωρίζοντας ότι η ζωή δεν θα ήταν ποτέ εύκολη, αλλά ίσως τώρα μπορούσε να γίνει διαχειρίσιμη. Ξεφύλλισε τα μηνύματα από τους δωρητές, με τα δάκρυα να μαζεύονται για άλλη μια φορά.