Το σκάφος της ακτοφυλακής πλησίασε, με τους ασυρμάτους να βουίζουν μεταξύ των πλοίων. Ένα σχέδιο άρχισε να διαμορφώνεται – να προσελκύσει τις φάλαινες με δόλωμα, να τις αναγκάσει να βγουν στην επιφάνεια και ενδεχομένως να ανοίξουν το στόμα τους. Η στρατηγική ήταν στην καλύτερη περίπτωση πειραματική και στη χειρότερη απελπιστική. Ωστόσο, ήταν η μόνη ιδέα που μπορούσαν να βρουν για να φέρουν πίσω τον Ναθάνιελ.
Ο Ναθάνιελ μετατοπίστηκε ξανά, αυτή τη φορά παρατηρώντας ανεπαίσθητες δονήσεις να πάλλονται στο σώμα της φάλαινας. Δεν ήταν τυχαίες. Είχαν ρυθμό, σκόπιμο, ηχηρό όπως τα τραγούδια των φαλαινών που είχε μελετήσει. Μόνο που τώρα οι νότες δονούνταν μέσα από τα πλευρά του αντί να αντηχούν σε ηχογραφήσεις. Συνειδητοποίησε, τρέμοντας, ότι αυτές οι φωνές δεν μπορούσαν να προορίζονται γι’ αυτόν.