Οι δονήσεις εντάθηκαν, ενώθηκαν με ξαφνικές αναταράξεις έξω. Μέσα από τις σχισμές του φωτός όπου έτρεχε το νερό, είδε μια τρεμάμενη κίνηση – αιχμηρή, γρήγορη, που δεν είχε καμία σχέση με τη βαριά χάρη των φαλαινών. Κάτι αρπακτικό έκανε κύκλους. Η αναπνοή του κόπηκε καθώς μια σκιά πέρασε: ένας καρχαρίας, κομψός και σκόπιμος, που ακουμπούσε το εξωτερικό πλευρό της φάλαινας.
Η συνειδητοποίηση χτύπησε. Η φάλαινα δεν τον είχε πάρει για τροφή. Τον είχε προστατεύσει Τον κρατούσε, τον προστάτευε από το αρπακτικό έξω, κοντά σε σάρκα και μυς. Ο πανικός απαλύνθηκε σε δέος, αν και ο φόβος παρέμεινε. Πάντα μελετούσε θεωρητικά τη νοημοσύνη των φαλαινών. Τώρα ήταν η ζωντανή απόδειξη.