Οι παρατηρητές φώναζαν κατευθύνσεις, δείχνοντας όπου μια ουρά έσπαγε την επιφάνεια ή ένα στόμιο έβγαζε λευκό σπρέι. “Δεξιά! Διακόσια μέτρα!” Η καταδίωξη έγινε ξέφρενη, άνθρωποι εναντίον τιτάνων. Τα δίχτυα ετοιμάστηκαν, οι πετονιές τυλίχτηκαν, και τα ψάρια πετάχτηκαν ανά κιβώτιο. Παρόλα αυτά, οι φάλαινες ούτε διασκορπίστηκαν ούτε επιτέθηκαν. Απλά διατήρησαν το σχηματισμό τους.
Ο Ναθάνιελ ένιωσε κάθε μετατόπιση των μυών γύρω του, τις κινήσεις της φάλαινας σκόπιμες και μετρημένες. Τα τοιχώματα έσφιγγαν περισσότερο κάθε φορά που οι αναταράξεις έβγαιναν έξω, και μετά χαλάρωναν πάλι όταν τα ρεύματα σταθεροποιούνταν. Συνειδητοποίησε με θαυμασμό ότι η φάλαινα προσαρμοζόταν για να τον προστατεύσει από τους κραδασμούς, αντιμετωπίζοντάς τον λιγότερο σαν θήραμα παρά σαν κάτι εύθραυστο.