Εν τω μεταξύ, ο Ναθάνιελ μελέτησε ξανά τις δονήσεις, τις βαθιές νότες που αντηχούσαν μέσα στα οστά. Κάθε κλήση αντηχούσε προς τα έξω, απαντώντας από μια άλλη φάλαινα στο κοπάδι. Η επικοινωνία κυλούσε γύρω του, κλωστές ήχων που πλέκονταν σε μια χορωδία. Δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει το νόημα, αλλά το ένστικτο του έλεγε ότι δεν επρόκειτο για επιθετικότητα, αλλά για κάποια στρατηγική.
Ο καρχαρίας επέστρεψε, μια κομψή σιλουέτα που έκανε κύκλους επικίνδυνα κοντά. Τη στιγμή που ο Ναθάνιελ τον έριξε μια ματιά, μέσα από τη χαραμάδα του φωτός, το στήθος του έσφιξε. Η θηρευτική αυτοπεποίθησή του ερχόταν σε αντίθεση με τη μετρημένη ηρεμία των φαλαινών. Το σώμα του ξενιστή του μετατοπίστηκε, παρεμβάλλοντας τεράστιο όγκο ανάμεσα σε θηρευτή και θήραμα. Είχε βρεθεί σε αντιπαράθεση.