Ο Δρ Ναθάνιελ Χαρτ είχε περάσει δεκαετίες κυνηγώντας ερωτήματα που μόνο ο ωκεανός μπορούσε να απαντήσει. Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι ήταν η εμμονή του, τα μοτίβα της αχλήστευσής τους η ζωή του. Γι’ αυτόν, κάθε κατάδυση ήταν ένα προσκύνημα. Πίστευε ότι οι ύφαλοι έκρυβαν μυστικά επιβίωσης και την εύθραυστη σχέση της ανθρωπότητας με το μέλλον του πλανήτη.
Το πλήρωμά του σεβόταν την αφοσίωσή του. Μαθητές, εθελοντές και παλιοί ναυτικοί τον εμπιστεύονταν. Ο Ναθάνιελ ενέπνεε ηρεμία, ακόμη και όταν οι καταιγίδες μαίνονταν ή ο εξοπλισμός έπεφτε έξω. Η φωνή του έφερνε εξουσία και ζεστασιά, ένα μείγμα που σταθεροποιούσε τους νεότερους δύτες. Το να τον ακολουθήσουν στα βάθη ήταν περισσότερο πίστη παρά καθήκον.