Ξαφνικά, ο θάλαμος μετατοπίστηκε, σπάζοντας την επιφάνεια σε τόξα που έκοβαν την ανάσα. Οι ψεκασμοί ξεχύθηκαν προς τον ουρανό, εκτυφλωτικοί στο φως του ήλιου. Στο κατάστρωμα, ακούστηκαν φωνές – οι κάμερες χτύπησαν, οι προβολείς κουνήθηκαν άγρια. Οι άνθρωποι μιλούσαν αδιάκοπα για τον Ναθάνιελ, παγιδευμένο σε συνθήκες που κανένα εγχειρίδιο διάσωσης δεν είχε ποτέ φανταστεί.
“Φέρτε κι άλλα ψάρια!” γαύγισε ο λιμενικός. Κιβώτια πετάχτηκαν στη θάλασσα, η θάλασσα έλαμπε ασημένια. Το σύννεφο του δολώματος απλώθηκε διάπλατα, τα κύματα αφρίζονταν από την κίνηση. Το στοίχημα ήταν απλό: να υπερφορτώσει τις φάλαινες με τροφή μέχρι το ένστικτο να τις αναγκάσει να ανοίξουν περισσότερο, δίνοντας στον Ναθάνιελ την ευκαιρία να διαφύγει σε ανοιχτή θάλασσα.