Εκείνο το πρωί ξεκίνησε όπως κάθε άλλη αποστολή. Το μικρό τους σκάφος κουνιόταν νωχελικά στα γαλαζοπράσινα νερά, με τον εξοπλισμό να κροταλίζει σε κάθε κύμα. Τα γέλια έπλεαν στο κατάστρωμα, αναμειγνύονται με τις κραυγές των γλάρων. Κάτω από αυτούς, όμως, ο ύφαλος έσφυζε από ζωή, και πολύ πέρα από τα μάτια τους, κάτι τεράστιο είχε ήδη μάθει για την παρουσία τους.
Το πρώτο σημάδι ήρθε ως δονήσεις. Αχνές δονήσεις χτένισαν τα πτερύγιά τους, σαν να εξέπνεε ο ίδιος ο βυθός. Κοπάδια ψαριών μετατοπίστηκαν απότομα, στρίβοντας με ομοφωνία. Δελφίνια εξαφανίστηκαν χωρίς να παίξουν. Ο Ναθάνιελ παρατήρησε τα μοτίβα με περιέργεια, αγνοώντας ότι ο ωκεανός έστηνε μια σύγκλιση που λίγοι άνθρωποι είχαν βρεθεί αρκετά κοντά για να παρακολουθήσουν.