Ο καπετάνιος της ακτοφυλακής ειδοποίησε το αρχηγείο. “Το υποκείμενο ανασύρθηκε-ζωντανό” Η δυσπιστία κυμάτισε στη γραμμή, επαναλαμβανόμενη σαν μάντρα στον στατικό ήχο. Οι ψαράδες ζητωκραύγαζαν από τις κοντινές βάρκες, με τις κάμερες να αναβοσβήνουν. Ο θρύλος πήρε αμέσως μορφή: ο άνθρωπος που καταπλάστηκε, ο θαυματουργός επιζών. Αλλά ο Ναθάνιελ ήξερε ότι η αλήθεια ήταν πιο λεπτή και πολύ πιο παράξενη.
Καθώς το κοπάδι απομακρυνόταν, η μεγαλύτερη φάλαινα παρέμεινε για λίγο. Το τεράστιο κεφάλι της ανασηκώθηκε, εκτοξεύοντας ένα τελευταίο σπρέι. Ο Ναθάνιελ συνάντησε το σκοτεινό, απύθμενο μάτι της στα κύματα. Καμία επιθετικότητα. Ούτε πείνα. Μόνο μια σιωπηλή αναγνώριση, σαν το πλάσμα να καταλάβαινε ακριβώς τι είχε κάνει.