Ψιθύρισε βραχνά, “Ευχαριστώ”, αν και οι λέξεις χάθηκαν στον άνεμο και το σπρέι. Η φάλαινα βυθίστηκε αργά κάτω από την επιφάνεια, με τη μεγάλη σκιά της να διαλύεται στα γαλάζια βάθη. Η θάλασσα ηρέμησε, σαν να έκλεινε την αυλαία μιας σκηνής που κανένα ανθρώπινο ακροατήριο δεν επρόκειτο ποτέ να παρακολουθήσει.
Πίσω στο κατάστρωμα, οι δημοσιογράφοι φώναζαν, τα ραδιόφωνα βούιζαν και οι εικασίες οργίαζαν. “Το κατάπιε ζωντανό, το έφτυσε ξανά!”, η αφήγηση περιστρεφόταν, τρέφοντας το θέαμα. Ο Ναθάνιελ έκλεισε τα μάτια του, εξαντλημένος από τη σκέψη. Αυτό που είχε ζήσει δεν ήταν ατύχημα της πέψης. Ήταν σκόπιμο, τόσο ξεκάθαρο όσο και ο εύθραυστος καρδιακός παλμός του υφάλου από κάτω.