Στο λιμάνι συγκεντρώθηκε πλήθος κόσμου. Η φήμη είχε εξαπλωθεί γρηγορότερα από την παλίρροια. Οι δημοσιογράφοι όρμησαν μπροστά, με τα μικρόφωνα να σπρώχνονται σαν λόγχες και τις φωνές να συγκρούονται. “Πώς ήταν μέσα;” “Είδατε το λαιμό του;” “Προσευχόσασταν;” Ο Ναθάνιελ προστάτευσε τα μάτια του από τη λάμψη των φωτογραφικών μηχανών, καταβεβλημένος από το θέαμα που αντικατέστησε την αλήθεια.
Οι γιατροί τον εξέτασαν γρήγορα, σημειώνοντας αφυδάτωση, μώλωπες και εξάντληση. Ως εκ θαύματος, δεν υπήρχαν σπασμένα κόκαλα ή σπασμένα όργανα. Σωματικά άθικτος, όμως ο Ναθάνιελ ένιωθε αλλοιωμένος με τρόπους που η ιατρική δεν θα μπορούσε ποτέ να καταγράψει. Κουβαλούσε μαζί του τον απόηχο των χαμηλών δονήσεων που εξακολουθούσαν να βουίζουν αχνά στη μνήμη του, σαν να ζούσε στο στήθος του το τραγούδι της φάλαινας.