Τα πλάνα από την υποβρύχια κάμερά του εμφανίστηκαν μέρες αργότερα. Θολές, τρεμάμενες εικόνες αποκάλυπταν στόματα φαλαινών να ανοίγουν, με τη σιλουέτα του να διατηρείται μέσα. Δεν υπήρχαν συντριπτικά σαγόνια, ούτε καταβροχθισμένος δύτης – μόνο αυτοσυγκράτηση, σαν ο γίγαντας να είχε επιλέξει να τον κρατήσει. Τα στοιχεία δεν έκαναν τους επικριτές να σωπάσουν, αλλά άνοιξαν χώρο για απορίες.
Ο Ναθάνιελ επέστρεψε ήσυχα στην έρευνά του. Τα κοράλλια παρέμειναν η άγκυρά του, αλλά οι φάλαινες διεκδικούσαν τώρα την αφοσίωσή του. Έγραψε εργασίες για τη νοημοσύνη τους, διατύπωσε θεωρίες για την προστατευτική συμπεριφορά τους και υποστήριξε ότι κατανοούσαν την ευπάθεια βαθύτερα από ό,τι παραδέχονταν οι άνθρωποι. Οι συνάδελφοί του τον άκουγαν ευγενικά, κάποιοι με σκεπτικισμό, αλλά η βεβαιότητά του δεν κλονίστηκε ποτέ.