“Και τι γίνεται με την Ελίζ Πίτερσον;” Ρώτησε ο Τζακ, με τη φωνή του γεμάτη ελπίδα. Η γυναίκα τον κοίταξε για μια στιγμή, με το μέτωπό της να σμίγει καθώς σκεφτόταν την ερώτησή του. Η καρδιά του Τζακ χτυπούσε με γρήγορους ρυθμούς, καθώς κρατιόταν από την πιθανότητα ότι ίσως, μόνο ίσως, θα αναγνώριζε το όνομα Ελίζ Πίτερσον – το όνομα της αείμνηστης συζύγου του.
Μετά από μια αιωνιότητα, η γυναίκα απάντησε τελικά, με τη φωνή της να έχει μια χροιά αβεβαιότητας. “Ελίζ Πίτερσον Δεν είμαι σίγουρη… Δεν μου ακούγεται οικείο, αλλά έχω συναντήσει τόσους πολλούς ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια, ξέρετε” Η καρδιά του Τζακ βυθίστηκε για άλλη μια φορά και δεν μπόρεσε να κρύψει την απογοήτευση στα μάτια του. “Κατάλαβα”, ψιθύρισε σιγανά, με τη φωνή του βαριά από απογοήτευση. Έκανε ένα βήμα πίσω, νιώθοντας ηττημένος και πιο μπερδεμένος από ποτέ.