Την επόμενη φορά, ο Άντριαν σταμάτησε είκοσι βήματα μακριά από τον λύκο. Έσκυψε, διάλεξε ένα βότσαλο και το πέταξε ελαφρά, έτσι ώστε να προσγειωθεί με μια βουτιά στο νερό. Τα αυτιά του λύκου τινάχτηκαν, αλλά το σώμα του παρέμεινε απόκοσμα ακίνητο, σαν να ήταν σκαλισμένο από πέτρα.
Δοκίμασε ξανά, αυτή τη φορά πετώντας μια μεγαλύτερη πέτρα προς την όχθη του ποταμού. Γλίστρησε πάνω στις πέτρες και ακινητοποιήθηκε σε απόσταση μόλις δύο μέτρων από το ζώο. Ένα χαμηλό βουητό βγήκε από το στήθος του λύκου, βαθύ και λαρυγγιστό, που δονήθηκε μέσα στο έδαφος. Ο Άντριαν πάγωσε, με τον παλμό του να χτυπάει δυνατά. Παρόλα αυτά, το θηρίο δεν όρμησε.