Τρεις μέρες νωρίτερα, ο Άντριαν είχε πάρει τη συνήθεια να διασχίζει το δασικό μονοπάτι επιστρέφοντας στο σπίτι του από το μικρό νοσοκομείο ζώων όπου εργαζόταν. Ήταν πιο γρήγορο από τον κεντρικό δρόμο, εξοικονομώντας είκοσι λεπτά από τη διαδρομή του, αν και οι ντόπιοι προειδοποιούσαν να μην το κάνει μετά το σούρουπο. Εμπιστευόταν το ένστικτό του περισσότερο από τη δεισιδαιμονία.
Εκείνο το πρώτο βράδυ, ο ήλιος μόλις είχε ανατείλει, μετατρέποντας την επιφάνεια του ποταμού σε χαλκό. Τότε ήταν που πρόσεξε τη σιλουέτα. Ένας μοναχικός λύκος, ακίνητος σαν πέτρα, κοιτούσε την όχθη σαν να περίμενε κάτι να βγει στην επιφάνεια. Ο Άντριαν επιβράδυνε, αναστατωμένος, αλλά είπε στον εαυτό του ότι ήταν μόνο για κυνήγι.