Κάθισε στιγμιαία στο γραφείο του, εντοπίζοντας χάρτες της καμπής του ποταμού. Σημείωσε τα σημεία όπου στεκόταν ο λύκος, όπου η γη έπεφτε σε ανώμαλο έδαφος. Το στυλό του αιωρούνταν πάνω από τη σελίδα, παγιδευμένο ανάμεσα στην επιστήμη και το ένστικτο. Κάθε λεπτό που χανόταν σήμαινε ότι οι ζωές απομακρύνονταν όλο και περισσότερο.
Με δυσκολία αναγνώριζε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Οι μαύροι κύκλοι πλαισίωναν τα μάτια του, το σαγόνι του ήταν σφιγμένο από την εμμονή. Ήξερε ότι διακινδύνευε όχι μόνο την ασφάλειά του αλλά και τη φήμη του. Οι συνάδελφοι θα τον αποκαλούσαν απερίσκεπτο. Ωστόσο, η αγρυπνία του λύκου είχε μετατραπεί σε μια πρόκληση που δεν μπορούσε να εγκαταλείψει.