Έτσι επέστρεψε, με τα εργαλεία στο χέρι, με την αποφασιστικότητά του να σκληραίνει με κάθε βήμα μέσα στα δέντρα. Ο λύκος σήκωσε το κεφάλι του καθώς πλησίαζε, με τα κεχριμπαρένια μάτια να καίνε παρά το λιπόσαρκο πλαίσιο. Η ανάσα του ‘ντριαν κόπηκε. Αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη αντιπαράθεση – ήταν μια αναμέτρηση με κάτι αρχαίο, πρωτόγονο και αδυσώπητο.
Ο λύκος ήταν λιπόσαρκος σε σημείο αδυναμίας. Τα πλευρά του υψώνονταν και έπεφταν σε ρηχό ρυθμό, τα μάτια του ήταν αμβλυμμένα αλλά αμετακίνητα. Ο Άντριαν επιβράδυνε, με το βάρος του φτυαριού να πιέζει την πλάτη του. Κάθε ένστικτο τον προειδοποιούσε ότι αυτό ήταν ανοησία. Παρόλα αυτά, πλησίασε περισσότερο από ποτέ.