Υποχώρησε αργά, με τις παλάμες ανοιχτές, δίνοντας χώρο στον λύκο. Τα μάτια του παρακολουθούσαν κάθε του βήμα μέχρι που επέστρεψε στην απέναντι όχθη του ποταμού. Μόνο τότε το γρύλισμα έσβησε, αφήνοντας σιωπή στο πέρασμά του. Το σώμα του Άντριαν έτρεμε από την αδρεναλίνη. Είχε πλησιάσει, αλλά όχι αρκετά.
Ο Άντριαν είχε πλέον μόνο μια πορεία μπροστά του. Κατέβασε το σακίδιό του σκόπιμα, ο ήχος έπεφτε στο υγρό χώμα. Τα αυτιά του λύκου πετάχτηκαν μπροστά, το σώμα του έτρεμε από την ένταση. Ο Άντριαν συνάντησε το βλέμμα του και μετά έπεσε στα γόνατα. Οι κινήσεις του ήταν αργές, μελετημένες – δίνοντας κάθε σημάδι ότι δεν ήταν εκεί για να απειλήσει.