Με κομμένη την ανάσα, ο Άντριαν απομακρύνθηκε για άλλη μια φορά, υποχωρώντας στην απέναντι όχθη. Είχε μάθει κάτι, όμως – οι κραυγές ήταν αληθινές, αλάνθαστες, και γίνονταν όλο και πιο αδύναμες με την ώρα. Όποιο μυστικό κι αν έδενε τον λύκο εκεί, ήταν ζωντανός. Και αν δεν έβρισκε τρόπο να περάσει το θηρίο, σύντομα θα έφευγε.
Ο Άντριαν επέστρεψε, με την εξάντληση γραμμένη σε κάθε γραμμή του προσώπου του. Αυτή τη φορά δεν κουβαλούσε παρά μόνο τα γάντια του, αφήνοντας πίσω το φτυάρι. Χρειαζόταν την εμπιστοσύνη του λύκου, ή τουλάχιστον την ανοχή του. Καθώς ανέβηκε στην όχθη, το ζώο σήκωσε το κεφάλι του, με τα μάτια του θολά αλλά ανυποχώρητα.