Ο λύκος ταλαντεύτηκε στα πόδια του, τα πλευρά του ήταν κοφτερά κάτω από το δέρμα του. Είχε μείνει χωρίς τροφή για πάνω από τρεις μέρες τώρα. Το στήθος του Άντριαν σφίχτηκε στη σκέψη. Έσκυψε αργά, ψιθυρίζοντας: “Για να δω. Σε παρακαλώ.” Το ποτάμι σφύριζε ανάμεσά τους σαν δικαστής που αποφάσιζε τη μοίρα τους.
Το γρύλισμα ήρθε αχνά αλλά αποφασιστικά. Ο Άντριαν πάγωσε και μετά πίεσε την παλάμη του στη γη. Η υπόκωφη κραυγή ανέβηκε ξανά, εύθραυστη σαν αναπνοή. Είδε τα αυτιά του λύκου να τεντώνονται προς τον ήχο και το βλέμμα του να γυρνάει σε εκείνον. Για πρώτη φορά, κάτι σαν δισταγμός μαλάκωσε τη στάση του.