Ανάγκασε τον εαυτό του να μείνει ακίνητος, χωρίς να θέλει να το τρομάξει και να του ασκήσει βία. Για μια στιγμή, το αρπακτικό και ο άνθρωπος στέκονταν κλειδωμένοι σε μια σιωπηλή αντιπαράθεση. Στη συνέχεια, σαν ικανοποιημένος, ο λύκος γύρισε το κεφάλι του προς το έδαφος. Ο Άντριαν εξέπνευσε αργά, γνωρίζοντας ότι του δόθηκε μια αναστολή.
Αργότερα, η δυνατή βροχή μετέτρεψε το ποτάμι σε ένα καστανό νερό που αναβράζει. Ο Άντριαν περίμενε ότι ο λύκος θα εξαφανιζόταν, οδηγούμενος από το ένστικτο να αναζητήσει καταφύγιο. Όμως παρέμεινε, με τη γούνα του κολλημένη στο σώμα του, ακίνητος ακόμα και όταν το νερό έγλειφε τις πέτρες κάτω από τα πόδια του.