Αυτή τη φορά, ο Άντριαν κρατούσε σημειώσεις, σημειώνοντας λεπτομέρειες ανάμεσα στις κλήσεις του στο νοσοκομείο. “Ημέρα δεύτερη: ακόμα στη θέση του. Δεν παρατηρήθηκε καμία συμπεριφορά σίτισης. Φαίνεται αδύναμη. Τα μάτια του είναι στραμμένα προς τα κάτω” Οι συνάδελφοί του τον πείραζαν που επιδιδόταν σε ένα προσωπικό έργο, αλλά δεν καταλάβαιναν ότι επρόκειτο για μια συμπεριφορά που δεν μπορούσε να εξηγηθεί.
Σταμάτησε ξανά, με την ομπρέλα να στάζει, και ψιθύρισε κάτω από την αναπνοή του: “Γιατί δεν κουνιέσαι;” Ο λύκος δεν απάντησε, φυσικά, αλλά τα αυτιά του κουνήθηκαν στη φωνή του. Τον είχε ακούσει. Μια ανατριχίλα διέτρεξε τη σπονδυλική στήλη του Άντριαν στη σκέψη ότι μπορεί να καταλάβαινε.