Επέστρεφε όσο πιο συχνά μπορούσε, κουβαλώντας μικρές προσφορές -απόσπασμα από πηχτό κρέας και αποφάγια από το νοσοκομείο. Τα άφησε στην απέναντι όχθη, αρκετά μακριά για να δείξει σεβασμό. Το κεφάλι του λύκου δεν γύρισε ποτέ. Το κρέας σάπισε στη βροχή, αγνοημένο, μέχρι που το διεκδίκησαν τα κοράκια. Δεν ήταν μόνο η πείνα που οδηγούσε σε αυτή την αγρυπνία.
Η ανησυχία του Άντριαν σκλήρυνε σε αποφασιστικότητα. Κάτι ρίζωσε το ζώο σε αυτό ακριβώς το σημείο, ισχυρότερο από το ένστικτο, ισχυρότερο από την επιβίωση. Και μέχρι να ανακαλύψει τι ήταν, ήξερε ότι το μυστήριο θα τον έτρωγε. Ωστόσο, όσο πιο κοντά ερχόταν, τόσο μεγαλύτερος ήταν ο κίνδυνος να προκαλέσει την οργή ενός αρπακτικού.