Καθώς οι λύκοι διέσχιζαν το δροσισμένο έδαφος και κατευθύνονταν προς το δάσος, η Τίνα επιτάχυνε το βηματισμό της, αποφασισμένη να ακολουθήσει. Παρά το φόβο και την αβεβαιότητα, η Τίνα ήξερε ότι δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω. Η αίσθηση του επείγοντος γινόταν όλο και πιο έντονη γύρω τους, κάνοντας κάθε θρόισμα φύλλου και κάθε μακρινό χτύπημα κουκουβάγιας να μοιάζει πιο έντονο.
Με τρεμάμενα δάχτυλα, η Τίνα έβγαλε το τηλέφωνό της και κάλεσε τον αριθμό του Τζέιμς, ενός φιλικού ειδικού στα ζώα, ελπίζοντας να ζητήσει βοήθεια. Όταν ο Τζέιμς απάντησε, η φωνή του ήταν μια καθησυχαστική παρουσία μέσα σε όλη αυτή την αβεβαιότητα. “Τίνα, τι συμβαίνει;” ρώτησε με γνήσια ανησυχία στον τόνο του.