Η φωνή του Τζέιμς ήταν ήρεμη και καθησυχαστική καθώς την καθοδηγούσε με σταθερές οδηγίες για τον χειρισμό του σχοινιού. Η Τίνα έσφιξε τη λαβή της, με τα νεύρα της να βουίζουν ήσυχα στο πίσω μέρος του μυαλού της. Συγκεντρώθηκε, θυμίζοντας στον εαυτό της ότι ο μόνος τρόπος για να προχωρήσει μπροστά ήταν να εμπιστευτεί τόσο εκείνον όσο και τις δικές της ικανότητες.
Ο Τζέιμς εξαφανίστηκε γρήγορα στο σκοτάδι κάτω. Η Τίνα παρακολουθούσε, με την καρδιά της να χτυπάει πιο γρήγορα με κάθε σπιθαμή που έπεφτε. Το πηγάδι ήταν βαθύ και σκιερό, και το μόνο που μπορούσε να ακούσει ήταν ο απόηχος των προσεκτικών κινήσεων και των μυστηριωδών κραυγών του Τζέιμς. Τα χέρια της ήταν ιδρωμένα, κρατώντας το σχοινί που τη συνέδεε με τον Τζέιμς κάτω στο σκοτάδι.