Η Τίνα πίεσε την πλάτη της στην πόρτα που μόλις είχε κλείσει. Μπορούσε να νιώσει τον στατικό ηλεκτρισμό στον αέρα. Η αναπνοή της κόλλησε στο λαιμό της καθώς παρακολουθούσε τη σκηνή να εκτυλίσσεται. Ένας από τους λύκους γρύλισε, ένας βαθύς, γουργουρητός ήχος που έμοιαζε να δονείται στο πάτωμα, γεμίζοντας τον μικροσκοπικό χώρο.
Σε μια έκλαμψη διορατικότητας, η Τίνα συρρίκνωσε το ανάστημά της, προσπαθώντας να φανεί όσο το δυνατόν λιγότερο απειλητική. Το μυαλό της έτρεχε με σκέψεις για το πώς να επικοινωνήσει τις ειρηνικές της προθέσεις στα ζώα που βρίσκονταν μπροστά της. “Δεν είμαι ο εχθρός σας”, μετέφερε σιωπηλά μέσα από το μαλακό βλέμμα και τις αργές κινήσεις της, ελπίζοντας ότι οι λύκοι θα αντιλαμβάνονταν την επιθυμία της να μην αντιπαρατεθεί.