Για την Κλάρα, ο κόσμος είχε περιοριστεί σε αυτό το μοναδικό περπάτημα, κάθε χτύπος της καρδιάς της χτυπούσε δυνατά από την πεποίθηση ότι η τέλεια μέρα της ήταν επιτέλους εδώ. Έφτασε στην εκκλησία, το χέρι της γλίστρησε στο χέρι του Λίαμ, ο κόσμος περιορίστηκε στους δυο τους.
Η καρδιά της Κλάρα χτύπησε με ανυπομονησία, το βλέμμα της καρφώθηκε στο δικό του. Για μια στιγμή, ένιωσε τέλεια. Τότε τα δάχτυλα του Λίαμ τεντώθηκαν. Γύρισε ελαφρώς, η φωνή του ήταν χαμηλή αλλά μετέφερε. “Κλάρα… κάνε στην άκρη” Η αναπνοή της κόπηκε. “Τι;”, ψιθύρισε εμβρόντητη.