Ήθελε να ουρλιάξει, να απαιτήσει μια εξήγηση, αλλά το σώμα της την πρόδωσε, κινούμενο σχεδόν από μόνο του. Τα γόνατά της εξασθένησαν, το στήθος της σφίχτηκε και κατέβηκε από τον βωμό, με τον κόσμο να γέρνει από κάτω της σαν να έπεφτε μακριά από όλα όσα είχε ονειρευτεί ποτέ.
Η Στέφανι σάρωσε χωρίς δισταγμό, γλιστρώντας στο χώρο που είχε αφήσει η Κλάρα σαν να της ανήκε πάντα. Έπιασε το χέρι του Λίαμ, το χαμόγελό της ήταν εκθαμβωτικό, τα μάτια της έλαμπαν από θρίαμβο. Το πλήθος έβγαλε αναστεναγμούς. Οι καλεσμένοι κοίταζαν από την Κλάρα στη Στέφανι, χωρίς να είναι σίγουροι αν επρόκειτο για κάποιο καλοστημένο αστείο ή για έναν εφιάλτη που ζωντάνεψε.